Logo of Everyone is good at something

அமிஷா

அமிஷா
பிரகாஷ் , பீஹார்

Amisha Prakash (22) is dribbling a football on the terrace of her house. She wears navy blue shorts and a sky-blue half-sleeved knitted shirt with navy blue sleeves and collar. Her hair has a side parting and is tied back tightly. With her left leg planted on the ground she has raised her right leg which is bent at the knee. The beige football she has just kicked hovers in mid-air at the level of her left knee. The terrace has a pitted, plain cemented floor and a grey half-wall. There is a tree and multi-storeyed buildings in the background. The façade of some buildings have exposed bricks and others are painted: one is mustard, one blue, and one green.
Amisha stands in the corner of a room with beige walls. She wears navy blue track pants and an orange-white-and-blue sweatshirt. The ribbons of two medals are around her neck and she holds up the medals, one golden and one copper-coloured, in her right hand. In her left hand she holds up an orange and white football. Several medals on red, yellow, blue and orange ribbons hang on three nails on the wall behind her. Built into the wall to the right are three shelves containing several trophies and mementoes of wood and brass.
Amisha is riding a black scooter down a muddy road with houses on either side. She wears a black helmet and is dressed in orange salwar, light brown kameez and orange dupatta. Behind her, a white car is parked to the right and a green-and-black autorickshaw to the left. Next to the auto there is a huge mound of dark grey gravel meant for paving and tarring the road.
Mid shot of Amisha, wearing a navy blue knitted shirt, sitting in front of a table and writing in a notebook with a black pen in her right hand. There is a large, open textbook underneath the notebook and her left elbow rests on the lefthand page. The tablecloth is red and the wall behind her is cream.
Amisha poses with her family on a long teakwood sofa. From left to right: Amisha, father Ved Prakash (52), grandmother Vimla Devi (80), mother Sunita Prakash (50) and brother Vivek (24). Amisha is perched on the wooden arm rest of the sofa. She wears blue jeans, a blue printed top with a round neck and three-fourth sleeves, and black rubber slippers with black V-shaped straps. Ved, who is barefoot, wears navy blue pants and a sky-blue half-sleeved shirt. Vimla wears a navy blue blouse and a beige cotton sari with brown motifs printed on it. She has white hair and wears spectacles in pale brown frames, and pink rubber slippers with black V-shaped straps. Sunita wears a yellow synthetic sari with streaks of violet, magenta, and navy blue across it, and a yellow blouse of the same material. She has vermilion sindoor in the centre parting of her hair and wears a chain made of small, round, white beads. Vivek sits on a red plastic stool adjoining the sofa, with folded arms resting on his knees. He has a stubbly beard and moustache and his feet are bare. He wears black pants and a shirt printed with red, brown and black checks. The wall behind them is cream.
Icon to view photos in full screen

"நான் விளையாட்டில் தொடர விரும்புகிறேன், மேலும் எனது குடும்பம் இதுவரை எனது அனைத்து செலவுகளையும் ஏற்றுக்கொள்வதால் ஒரு வேலையையும் எடுக்க விரும்புகிறேன்"

பாட்னாவைச் சேர்ந்த அமிஷா பிரகாஷ் (22) தனது வீட்டை விட்டு வெளியேறி அக்கம் பக்கத்தில் நடந்து செல்லும்போது, அவர் சந்திக்கும் மக்கள் அவரை "சாம்பியன்" என்று அழைக்கிறார்கள். ஆனால் அவளால் கேட்க முடியாது. அவள் பிறவியிலேயே காது கேளாமையுடன் பிறந்தவள்.
 
அமிஷா தனது தந்தை வேத் பிரகாஷ் (52), தாய் சுனிதா பிரகாஷ் (50), சகோதரர் விவேக் (24), பாட்டி விமலா தேவி (80) மற்றும் வேதின் வழக்கறிஞர் சகோதரர் ஆகியோருடன் கூட்டுக் குடும்பத்தில் வசித்து வருகிறார். அமிஷாவுக்கு ஒன்றரை வயதாக இருந்தபோதுதான், குரல் கட்டளைகளுக்கு அவள் பதிலளிக்காததால், அவளால் கேட்க முடியாது என்று அவளுடைய பெற்றோர் சந்தேகித்தனர். இரண்டு காதுகளுக்கும் காது கேட்கும் கருவிகளை மருத்துவர்கள் பரிந்துரைத்தனர்.
 
அமிஷா அறிவுசார் குறைபாடுகள் உள்ள குழந்தைகளுக்கான சமர்பன் சிறப்புப் பள்ளியில் படித்தார். அவர் சைகை மொழியைக் கற்றுக்கொண்டார் மற்றும் மானிய விலையில் கேட்கும் கருவிகள் வழங்கப்பட்டன ("மதிப்பு ₹ 11,000 ஆனால் நாங்கள் அதை ₹ 5,000 க்கு பெற்றோம்"). செவிப்புலன் கருவிகளால் தான் அதிகம் பயனடைந்ததாக வேத் நினைக்கவில்லை, மேலும் சைகை மற்றும் உதடு வாசிப்பு ஆகியவற்றில் தனக்கு மிகவும் எளிதாக இருப்பதாக கூறுகிறார். குடும்பம் சைனைக் கற்றுக்கொள்ளவில்லை, ஆனால் அவளுடன் தொடர்பு கொள்ள தங்கள் சொந்த குறியீட்டை உருவாக்கியது.
 
பள்ளியில், அவள் விளையாட்டில் சிறந்து விளங்கினாள். பீகார் பாராலிம்பிக் (Paralympic - ஊனமுற்றவர்களுக்கான ஒலிம்பிக் போட்டி) கமிட்டியின் செயலாளரும், சிறப்பு ஒலிம்பிக் பாரத் பீகாரின் விளையாட்டு இயக்குநருமான சந்தீப் குமாருடன் (இ.ஜி.எஸ்ஸில் அவரது ஜிம்னாஸ்டிக் திறமையை நாங்கள் எடுத்துக்காட்டினோம்) தொடர்பு கொள்ள சமர்பன் பரிந்துரைத்தார். சந்தீப்பின் ஊக்கம் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினரின் முழு மனதான ஆதரவுடன், அவர் முழுநேர விளையாட்டில் மூழ்குவதற்காக எட்டாம் வகுப்புக்குப் பிறகு பள்ளியை விட்டு வெளியேறினார். அவர் சந்தீப் அகாடமி ஆஃப் ஜிம்னாஸ்டிக்ஸ் மற்றும் சிறப்பு ஒலிம்பிக் பாரத் அகாடமியில் சேர்ந்தார். அவளது பள்ளியின் ஆசிரியர்களில் ஒருவர் அவளுக்கு கற்பிக்க வீட்டிற்கு வரத் தொடங்கினார்.
 
கடந்த பத்தாண்டுகளில் அமிஷாவின் விளையாட்டு வெற்றிகள் பெருகி வருகின்றன. பந்தயம், கால்பந்து உள்ளிட்ட பல்வேறு வகையான விளையாட்டுகளை ஆராய்ந்தார். மாநில அளவில் விளையாடி, பீகார் அரசிடமிருந்து அங்கீகாரம் மற்றும் ரொக்கப் பரிசுகளைப் பெற்றதிலிருந்து, அவர் தேசிய அளவிலும் பின்னர் சர்வதேச அளவிலும் முன்னேறினார். 2020 ஆம் ஆண்டில் சத்தீஸ்கரின் ராய்ப்பூரில் நடைபெற்ற 15 வது தேசிய பாரா தடகள சாம்பியன்ஷிப்பில் 100 மீட்டர் மற்றும் 200 மீட்டர் பந்தயங்களில் தங்கப் பதக்கங்களை வென்றார், அதைத் தொடர்ந்து 2023 இல் 18 வது தேசிய சாம்பியன்ஷிப்பில் 100 மீட்டர் ஓட்டப்பந்தயத்தில் தங்கப் பதக்கம் வென்றார். ஒருங்கிணைந்த விளையாட்டு (Unified sports ) என்பது மாற்றுத்திறனாளிகள் மற்றும் ஊனம் இல்லாதவர்கள் ஒன்றாக விளையாடும் ஒரு போட்டி. ஆகஸ்ட் 2022 இல், டெட்ராய்டில் நடந்த சிறப்பு ஒலிம்பிக் ஒருங்கிணைந்த கோப்பையில் வெண்கலம் வென்ற இந்திய கால்பந்து அணியின் ஒரு பகுதியாக அமிஷா இருந்தார். கடந்த மாதம் கோவாவில் நடந்த ஆறு நாள் பர்ப்பிள் ஃபெஸ்ட் போட்டியில் (Purple Fest Goa) வெண்கலப் பதக்கம் வென்றார்.
 
அமிஷாவின் வாழ்க்கையில் விளையாட்டு பயிற்சி மையமாக உள்ளது. தினமும் அதிகாலை 4.30 மணிக்கு எழுந்து அகாடமிக்கு கிளம்புவார். ஆரம்பத்தில் அவள் சைக்கிள் ஓட்டுவாள், அவளுடைய தந்தை அவளுடன் வருவார், ஆனால் அவள் மிகவும் சுதந்திரமாக வளர்ந்தபோது அவளுக்கு இரு சக்கர வாகனம் கிடைத்தது. தனக்குப் பின்னால் வரும் போக்குவரத்தைக் கேட்க முடியாது என்பதால் பின்னால் வரும் வண்டிகளையு பார்க்கும் கண்ணாடி (rear-view mirrors) தனது வழிகாட்டியாகப் பயன்படுத்துகிறார். அகாடமியில் அவர் குறைபாடுகள் உள்ள மற்ற மாணவர்களுக்கும் பயிற்சி அளித்து வழிகாட்டுகிறார். "அவர் ஒரு உத்வேகம் அளிக்கும் நபராக பார்க்கப்படுகிறார்", என்று வேத் பெருமையுடன் கூறுகிறார். அவள் தனது மாமாவுடன் நெருக்கமாக இருக்கிறாள், அவள் திரும்பி வரும்போது அவருடன் இரவு உணவு சாப்பிடுவதை ஒரு நோக்கமாக கருதுகிறாள்.
 
பால் வியாபாரம் செய்து வந்த வேத், தனது மகள் மீது முழுமையாக கவனம் செலுத்துவதற்காக அதை விட்டுவிட்டார், இப்போது அவரது குடும்பம் வாடகை வருமானத்தில் வாழ்கிறது. "எனது பெரும்பாலான செலவுகளை குடும்பத்தினர் ஏற்றுக்கொள்வதால், என்னால் முடிந்த பங்களிப்பை வழங்க ஒரு வேலையை எடுக்க விரும்புகிறேன்" என்று அமிஷா எங்களிடம் தெரிவித்தார். "நானும் விளையாட்டில் தொடர விரும்புகிறேன். 28 வயசு ஆன பிறகு கல்யாணம் பற்றி யோசிப்பேன்."
 
காது கேளாத குழந்தையைப் பெற்றதில் ஆரம்பத்தில் ஏற்பட்ட ஏமாற்றத்திலிருந்து குடும்பம் நீண்ட தூரம் வந்துவிட்டது. "நாங்கள் விரக்தியிலிருந்து ஏற்றுக்கொள்வதற்கு நகர்ந்தோம், அவளை எங்கள் குடும்பத்தின் மரியாதை மற்றும் பெருமையாக பார்த்தோம், தொடர்ந்து பார்க்கிறோம்" என்று வேத் கூறுகிறார்.

புகைப்படங்கள்:

விக்கி ராய்

©Copyrights - https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/